update 7

Ik denk dat dit de laatste blog gaat worden vanuit Benin. Voor meer foto’s is er even een klein natuurlijk heb ik als goede technici iets fout gedaan met mijn laptop en ben ik veel foto’s van Ghana kwijt. Gelukkig heb ik voor mijn techniek een “zus” en een extra vader zodat die als ik terug ben misschien nog iets voor me kunnen doen. Maar helaas foto’s op mijn laptop zetten mag ik dan even niet meer doen. Die zullen later nog volgen.

Maar over de laatste week. Natuurlijk is er overal veel ellende en ja de kinderen in de weeshuizen hier zijn gelukkig en blij en spelen en rennen maar toch. Nu ik hier mijn laatste week in Benin ben krijg ik het idee dat ze me in Ghana een beetje hebben willen beschermen. Gisteren heb ik een veel eten gedoneerd in een weeshuis hier in Cotonou. Waaronder 30 kilo rijst, 20 kilo mais, couscous, 2 dozen spaghetti, 12 tubes tandenpasta, tandenborstels, een doos zeep, 2 grote zakken waspoeder, melk, poeder om chocomel te maken en nog veel meer. Ik heb met de organisatie ook gesproken over kleding, mij is geadviseerd dit niet te doen omdat dit vaak weggegeven en verkocht word en dus niet bij het weeshuis blijft. De mama hier van mijn verblijfplaats doet veel voor dat weeshuis en heeft goede contacten. Dit was een weeshuis waar gevonden kinderen op straat door de politie heen gebracht worden. De kinderen zullen hier niet voor een lange tijd verblijven maar tijdelijk waarna ze naar een groter weeshuis gaan waar ze dan “definitief” in zo verre je daar hier van kan spreken zullen verblijven.
Ik heb hiervoor natuurlijk andere weeshuizen gezien. Daar zie je over het algemeen lachende gezichtjes spelende kinderen en als je daar als blanke binnen komt met een foto camera ben je de attractie van de dag. Want voor kinderen is er over het algemeen hier niets leuker dan op de foto en daarna jezelf kunnen zien terwijl je een gekke bek trekt. Hier was het even anders. Nogal stille kinderen zonder enthousiasme niet weten wat te zeggen of wat te doen. Niet wat ik eerder gezien heb. Later toen ik erover na dacht als je een broertje en zusje bent van 8 en 6 jaar en je bent twee weken geleden door de politie naar een huis gebracht. Natuurlijk wel na op straat geleefd te hebben. Je verblijft daar twee weken met allemaal vreemde mensen en kinderen. Als er dan na twee weken een blanke vrouw binnen komt met eten is dit natuurlijk wel een hele logische reactie van een kind. En natuurlijk kwam dit niet door de kinderen maar door mijn verwachtingspatroon. Het is moeilijk om dat uit te schakelen. Wel ben ik hierna echt wel even emotioneel geweest. Het zo moeilijk om te zien kinderen die zo hard hebben moeten vechten om in leven te blijven maar daar naast ook kind zijn. Dit was alles behalve lachende spelende kinderen. Dit waren kinderen die niet snappen wat er gebeurd. Waar veel verdriet te zien was. In de eerdere weeshuizen waren de kinderen natuurlijk vaak ook getraumatiseerd, maar naar een langere tijd in een weeshuis functioneren die wel als een normaal kind en spelen en lachen dat was hier nog ver te zoeken.
Na deze confrontatie even een klein bezoekje gedaan aan een dorpje om wat over de voodoo te horen en wat kleine dingen te bezoeken. Jazeker op woensdag middag hebben ze hier op de scholen ook gewoon vrij net zoals bij ons dus werken zat er niet in.
Gisteren na het uitstapje naar een psychiatrische kliniek geweest waar de mama van het huis ook “vrijwilliger” is en twee dagen in de week na het werk heen gaat. Ze gaat hier dan helpen met eten en eten opscheppen. Hier is dan ook weer een flinke donatie heen. Rijst en mais alle producten die lang goed blijven hebben ze de donatie is er naar toe zodat ze ook een keer vlees kunnen eten en anderen extra’s hebben. Toen we aankwamen kwamen we bij een grote schuifpoort en een terrein waar een muur omheen staat en dus volledig afgesloten is. Na gebeld te hebben en even gewacht te hebben konden we doorlopen. We zijn eerst doorgelopen naar het einde van het terrein waar mama bezig was met het eten uit te delen. Elke cliënt komt met een eigen bord of bakje eten halen dit word voor ze opgeschept. Vandaag was er een blikje frisdrank voor iedere cliënt. Dit doen ze bij wat betonnen bankjes onder de bomen. Samen met mijn kamergenoot een andere vrijwilliger even op het terrein rond gelopen en rond gekeken. Het terrein is verdeel is blokken A B C en D. hier zijn dan weermeerdere kamers. Bij elke vier of acht kamers is een wc hokje wat dienst als wc en een hokje wat dient als douche met een emmer en een bakje om te wassen. Op elke kamer staan drie roestige ziekenhuis bedden. In de kliniek zitten tussen de 100 en 120 cliënten. En nee gezamenlijke huiskamers gezamenlijke ruimtes kennen ze hier niet iedereen heeft een bed waarbij bij de meeste cliënten een tas naast staat met de kleding er in.
Hier wonen cliënten met allerlei soorten psychische aandoeningen aangeboren en niet aangeboren het is wel een kliniek voor volwassenen. Nee er is geen algemeen toezicht op het terrein zit een klein ziekenhuisje maar zo zouden we bij ons een verpleegkundige en een dokter kunnen zien. Die samen werken op een terrein met vele cliënten.
Natuurlijk op het veel cliënten gezien en ontmoet. Cliënten die zichzelf uitkleden die natte kleding aan hebben die niet verder ontwikkeld zijn dan een kind van acht.
Mijn frans is nog steeds niet zo heel erg goed maar als je niet erg geleerd bent spreek je hier echt geen een woord engels. Achter me hoorde ik een cliënt praten in het engels. Met deze man even staan praten. Deze man sprak engels hij bleek uit Ghana te komen. Tegen mij kwam het over als een vriendelijke man maar met een verstandelijke handicap. Terwijl ik met deze man stond te praten riep mama van een afstand, Veerll (zo spreken ze mijn naam hier uit) il est malade à la tête. Mijn frans is niet geweldig maar dit betekend hij is ziek in zijn hoofd. Hier is het wel normaal om zo over mensen te praten alsof ze er niet bij zijn. Persoonlijk heb ik daar een beetje moeite mee maar dit zijn nu eenmaal cultuur verschillen. Daarna werden we door mama meegenomen naar een man. Een man van eind twintig. Mama heeft ons verteld dat zijn vrouw hier al een tijdje verbleef, de vraag was of ze ook een beetje geld mocht gebruiken om deze vrouw te helpen met medicijnen. Deze vrouw hebben we bezocht. We zijn samen met haar man en mama naar haar toe gegaan. Deze vrouw van ongeveer 26 jaar zat op bed met haar rug tegen de muur. Met lege ogen staarde ze voor zich uit. Te verlamd hoogst waarschijnlijk van medicatie bleek later om een hand op te heven en een hand te geven. We hebben samen met mama haar tweeling broer en haar man gebeden voor haar. Later buiten heb ik aan haar man gevraagd als je wilt en kunt mag ik vragen wat er gebeurd is, zou je het willen vertellen hij gaf aan dat het te moeilijk was om over te praten. Dat het een lang verhaal was wanneer dit begon en dat als die zou beginnen met vertellen hij zou breken en te emotioneel zou worden. Ik en de andere vrijwilliger hebben geld daar gelaten voor haar medicatie. Er was uitgelegd dat zonder medicatie ze erg agressief was en haar man niet op bezoek kon komen. Dit jonge stel blijkt drie kinderen te hebben van 5 3 en 1 jaar. Ik vraag me af of deze vrouw hier ooit beter word met zoveel medicatie en weinig behandeling. Mijn tijd was te kort om verder te gaan kijken voor de behandelingen hoe dit gaat. Later buiten heeft haar man ons bedankt en gezegd dat we gezegd waren voor al het goeds dat we doen.
Heftig dit verhaal om haar te zien om haar man te zien wanhopig niet te weten wat te doen. En haar tweeling broer te zien min of meer bang geworden van zijn zus niet te weten wat te moeten maar vooral de onwetendheid niet te weten wat er is en hoe er mee om te gaan.
Op school hier blijft het moeilijk om te werken door het herhaaldelijke slaan van volwassenen met een stick. Kinderen die na het weekend de klas in komen en zeggen dat ze hoofdpijn hebben. Die dan vervolgens een bult op hun hoofd hebben en vertellen dat dat het weekend thuis is gebeurd omdat ze geslagen zijn. Maar de lachende gezichtjes als je binnen komt de knuffels die je van ze krijgt helpen. Het is fijn om te zien dat ze het leuk vinden als ik kom en geen angst uitstralen net zoals naar de andere juffrouwen.

Maar nu even iets anders natuurlijk zijn er ook meer leuke dingen hier! Het laatste weekend zijn we met een grote groep vrijwilligers op safari geweest want ook hier is weekend gewoon een vrij weekend! Morgen mijn laatste dag op school samen met een andere vrijwilliger trakteren, wat cadeautjes voor de klas, taart eten met alle kinderen en vooral heel veel lol met ze maken. Morgen middag naar een ander weeshuis om ook hier dezelfde hoeveelheid eten te doneren als eerder. Vanuit Ghana is nu van het gedoneerde geld een elektricien bezig in de school. En morgen avond mijn laatste avond hier met 15 vrijwilligers gezellig een drankje gaan doen (de economie hier mag natuurlijk ook geholpen worden) en dan zaterdag naar het vliegveld dan zit mijn reis erop van elf weken!

Nogmaals dankjewel allemaal voor de donaties en de geweldige dingen die ik daardoor hier heb kunnen doen!

update 6

Ik ga toch weer proberen voor de laatste weken iets uitgebreider te schrijven. Het schrijven zie ik tegen op. Na meer dan een week op school heb ik gezien dat de eigenlijk wel genoeg spullen hebben om les te geven. Natuurlijk zijn er altijd nog wensen. Daarom ga ik ook zeker een deel van het geld op school besteden. Ik vind het zonde om daar alles te besteden want er zijn plaatsen waar ze het beter kunnen gebruiken. Op kantoor heb ik overlegd er zijn twee weeshuizen hier in de omgeving waar ze ook wel eens vrijwilligers plaatsen. Ik ga samen met iemand van de organisatie in Benin eten kopen. Vooral rijst suiker olie en wat ze hier nog meer gebruiken. Ik heb ook gevraagd of het nodig is om kleding te kopen. Uit ervaringen met vorige vrijwilligers blijkt dat de kleding die gegeven word vaak niet terecht komt bij de kinderen van het weeshuis. De kleding word buiten dat weg gegeven of verkocht. Dit is de reden dat ik kleding eigenlijk geen optie vind maar eten is meer dan welkom. Eten moet iedereen en er zijn genoeg producten die lang houdbaar zijn. Ook komt er een keer in de week een vrouw die de kleding van de vrijwilligers komt wassen. Wel moet je hiervoor betalen. Nadat ik haar het dubbele heb betaald kwam ze naar mijn kamer om me een knuffel te geven en te bedanken. Joseline die kookt wast poetst in het huis (soms samen met mama) en maakt ook altijd voor de vrijwilligers het eten. Laatste dagen heeft ze een aantal keren gezegd dat ze mijn haren zo mooi vond. Heb haar aangeboden dat ze naar de kapper mag gaan en haar haren laten vlechten. Ook hier kreeg ik een knuffel voor. Naast het eten voor de weeshuizen hoop ik zo nog veel meer kleine dingen te kunnen doen en meer mensen blij kan maken. Alle motor taxi’s (als ze een beetje normaal rijden) krijgen ook wat extra’s en zodra ik in een winkeltje of een stalletje iets koop zeg ik meestal laat het wisselgeld maar zitten. Gewoon geld geven aan iemand doe ik hier net zoals in Ghana liever niet omdat je niet weet waar het terecht komt en vaak niet bij de belangrijkste dingen.

update 5

Al even geleden maar veilig aangekomen in Benin. En tja… nazoveel Engels even moeilijk om te schakelen naar het frans. Waarvan dan ookweer bleek dat alles wat ik ooit geleerd heb heel heel heel ver weg zat.Verstaan ging een beetje in het begin maar het praten moeilijk. Maar eerst overBenin. Lastig het is ook west Afrika. Eigenlijk is het hetzelfde maar toch ookweer heel anders. Ik denk dat het verschil zit in twee dingen. Natuurlijk deEngelse en de Franse invloeden zijn verschillend de taal de gebouwen endaardoor misschien ook wel een beetje de mensen. Of dat is een ding wat voormijn gevoel is. Nu is het wel zo als je hier ‘s morgens over straat loopt wordje niet door iedereen aangesproken hoe het gaat en goedemorgen gezegd, soms welfijn.
Na zes weken Ghana is dat ook wel weer raar en weer even wennen. Ook is Beninnog niet op toeristen ingericht waar je in Ghana wel de plaatsjes voor hebt.Als je hier kijkt naar de scholen de huizen en hoe de mensen leven lijken zehet wel wat beter te hebben. Nu zit ik hier ook nog geen twintig minuten vaneen grote stad af. Ik heb in Ghana gezien dat dat wel een heel erg grootverschil kan maken.
Het vervoer. Waar in Ghana eigen auto’s zijn en heel heel heel veel taxi’shebben ze hier alleen de zem en een enkele taxi. Een zem is een motor taxiwaarop ze alles vervoeren meubels boodschappen cement en wat je nog meer kanbedenken, en waarop je als moeder met drie kleine kinderen gewoon mee kan methet hele gezin. Telkens blijf ik me erover verbazen dat het past, en vooral dathet goed gaat.
De taal is me meer overvallen dan ik dacht na twee dagen introductie beslotenmet de organisatie hier dat ik om te beginnen de eerste twee weken halve dagenga werken en halve dagen Franse les ga nemen. Niet perse omdat ik het niet zouredden maar vooral omdat ik mezelf dan fijner voel en hier een leukere tijd gahebben. Met de introductie zijn we naar twee markten geweest en een grotesupermarkt een hoop over het land verteld en een paar woorden in de lokale taalgeleerd. Inmiddels begonnen met de Franse lessen die ik echt leuk begin tevinden maar ook wel pittig zijn. Ook begonnen op de school, bij ons tevergelijken met groep 1 en 2. De kinderen zijn zoooo leuk willen niets lieverdan spelen gek doen en vooral heel veel aandacht en opgetild worden. Wel wordende kinderen hier op school veel meer geslagen dan in Ghana. Toch is het evenschrikken elke keer hoe hard een volwassen vrouw een kind van 3 of 4 jaarslaat. Het is hier normaal moeilijk om te zien maar ze kennen geen anderemanier. Zou ze graag helpen om op andere gedachten te brengen. Probeer wel metde juffrouw te praten maar ben tenslotte hier om te helpen en niet om huncultuur te veranderen. Na Ghana dacht ik dat ik veel wel gezien had maar hoe zehier de kinderen slaan was wel erg heftig de eerste keer. En nog steeds maar jekunt ze niet veranderen. Ik probeer de kinderen te troosten en die ik help opeen andere manier te benaderen. Ik hoop zo dat de kinderen die ik help het leukvinden om samen met mij hun werkjes te maken.

Mijn verblijfplaats in Benin tja… anders zal ik er maar vanzeggen. Het is een ongelofelijk groot huis waar ik momenteel als enigevrijwilliger ben. Afgelopen week zijn er 3 dagen 2 meisjes uit België geweestvoor de introductie hier te volgen. Erg gezellig momenteel ben ik alleen ikleef bij mama (ik weet niet hoe ze echt heet) en Joseline. Mama is zo oud alsmijn eigen mama (mam zal geen leeftijd noemen) zijn werk van maandag tot en metvrijdag en is daarbuiten veel in de kerk. Wel is ze heel erg aardig maar somseen beetje moeilijk te peilen. Gelukkig spreekt ze een beetje engels als ik erin het frans nog niet helemaal uit kom kan ik het in het engels proberen.Joseline is van dezelfde leeftijd als ik. Zij kookt wast poetst en werkt ook zemaakt kleding een stukje verderop. Erg lief maar spreekt niet zo goed frans, ikook niet maar communiceren met handen en voeten gaat prima. Einde van de weekkomt er een meisje terug zij is voor twee weken rond trekken in Ghana met eenandere vrijwilliger. Geholpen om een plan te maken want als je over Afrika gaatgoogelen word je niet veel wijzer. Fijn als ze weer terug is alleen duren dedagen soms wel lang. Al met al ze zijn ongelofelijk lief en zorgen goed voor memaar alleen is ook maar alleen.

Wel begin ik thuis te missen misschien wel door het switchenvan land niet zo goed de taal spreken de verschillen en natuurlijk dat heteinde in zicht begint te komen maar ik ga er zeker nog wat moois van maken.

Benin is voor mijn gevoel meer Afrika dan Ghana. Nog niet zoingesteld op toeristen en vrijwilligers maar nog echt Afrika.

Volgende keer meer nu naar mijn fransen les toe!

Nog even een laatste update over Ghana. Met een anderevrijwilliger geregeld dat die van het gedoneerde geld nog 50 zakken cement voorde nieuwe school gaat kopen en een hoop schriften en pennen voor de school vanhet weeshuis. (al weet ik niet meer of ik dat over die schriften en pennen alverteld had.) er is meer geld naar Ghana toe omdat het in Benin nog een beetjelastig is (ik weet nog niet waaraan ik het uit moet geven om ze te helpen) enik het geld graag goed wil besteden. En tenslotte ben ik over 3 weken alweerthuis.

update 4

Laatste tijd niet zo veel zin en vooral tijd gehad om te schrijven. Deze 2,5 week doorgebracht met werken op de school. Bij ons kan je zeggen dat het groep 3 en 4 zou zijn een combinatieklas. Wat het vooral zo moeilijk maakt om te schrijven zijn de kinderen. Dat maakt wel het werk leuker voor mij. De kinderen zijn allemaal zo ongelofelijk lief en enthousiast dat is wat je aan ze ziet. Maar in de klas word respect afgedwongen door te slaan en te dreigen. Door de hele klas tegen een kind schaam je te laten roepen. Gelukkig had ik een juffrouw waar het wel bespreekbaar was en die open staat voor nieuwe dingen. Veel gesproken over hoe het gaat. Na twee weken in overleg wat kinderen in de klas verplaatst. Vaste plaatsen hebben ze natuurlijk wel. En sommige kinderen proberen wat meer tijd te geven. Ook dingen meerdere malen uitleggen dat kinderen het niet meteen snappen hoeft naar mijn mening niet te betekenen dat ze lui zijn. Ik heb het idee dat ik hier in deze klas wel echt iets heb kunnen betekenen.

Buiten in de pauzes word er nergens op ingegrepen geprobeerd om met 3 andere vrijwilligers van het weeshuis de kinderen steeds uit te leggen dat het ook anders kan. Wat de risicos zijn van met een stok slaan of met stenen naar iemand gooien. Kinderen onderling vinden het normaal.

Ook meegelopen met een speciale leraar die kinderen met ernstige problemen apart neemt. Dat zijn er nog al wat hier kinderen die moeilijk leren of praten of extreem gedrag vertonen. Waarschijnlijk is dat omdat 95% van de kinderen getraumatiseerd zijn. Door mishandeling geestelijk lichamelijk en nog nooit op school te zijn geweest. En dan heb je natuurlijk ook nog kinderen met autisme adhd concentratiestoornissen, en problemen met binden aan iemand of juist iemand los laten enzovoorts. Als de kinderen bij je komen hangen dan zie je hoe ze kunnen schrikken van geluiden en littekens op hun huid. Dit maakt het ook erg moeilijk en vaak wel emotioneel.

Voor de school heb ik heel wat verd gekocht hebben we wat muren geschilderd en ben ik begonnen met dieren op een muur op het schoolplein wat tevens ook de buitenspeelplaats van het weeshuis is. Later kwamen de andere vrijwilligers helpen. Omdat er nog verf over was en de andere vrijwilligers er nog wel even zijn de verf overgedragen. Zij zullen verder gaan met de boel wat gezelliger te maken bij het weeshuis en op de school. De verf is gekocht van het donatiegeld dankjewel!!!

Intussen bij een groep voetbal jongens geweest allemaal tussen de 12 en de 21 jaar. Zij leven zelfstandig voor nu tot er meer kamers klaar waren dat daar iemand bij kan gaan wonen voor toezicht. Maar deze jongens koken zelf wassen zelf en zijn zelfstandig. Wel hebben ze de begeleiding nodig om toch een beetje op tijd te gaan slapen en iets meer ritme te krijgen. Wel trainen deze jongens zo ongeveer zes uur op een dag en sommige ervan zitten daarnaast op school. Omdat ze tot nu toe alleen maar muren hadden, en netten en beton ijzer nodig hadden voor de ramen voor de beesten en de veiligheid. Daarnaast ook zeil voor op de grond aangezien op schuimrubber matjes slapen zonder hoes en anders op het beton liggen ben ik dit voor de eerste drie kamers gaan kopen. Ook hebben ik diegene die het gemaakt heeft van het donatie geld betaald. Thnx allemaal!!!

Op school zijn ze bezig met een nieuw school gebouwtje van 10 lokalen omdat de kinderen die naar de highschool moeten nu weg moeten bij mum’s care. Dit is een probleem omdat het vaak lastig is om de kinderen ergens anders te plaatsten en vanuit mum’s care met een busje te laten ophalen en brengen is geen geld voor. Met de bouw is al begonnen de stenen en het cement zijn gedoneerd. De volgende stap was kozijnen en deuren en daarbij ook ijzer voor de raam met een net voor de beesten. Samen met mijn gastgezin overigens ook het hoofd van de school ben ik dit gaan kopen. Nu kunnen ze weer verder met de volgende stap van het bouwen van de school. Alleen wanneer het klaar is weet niemand het is en blijft natuurlijk Ghana. Ook dit heb ik volledig van het donatie geld kunnen doen en daarbij eerder al de spullen voor het ziekenhuis. Meerdere projecten een beetje. Dit gaf mij een beter gevoel er zijn nu meer mensen geholpen met het donatie geld.

En natuurlijk hebben de kindjes op straat ook een keer allemaal wat te drinken gehad en zo een hele hoop kleine dingen meer.

Dit weekend ga ik naar Benin ik ga mijn gastgezin nog een klein beetje extra geven voor de school om schriften te kopen en pennen want hier is altijd een tekort aan. Helaas heb ik zelf geen geld meer om mee te gaan.

Dankjewel voor het donatie geld een hoop mensen geholpen voor nu en hopelijk kan ik Benin weer zo veel doen!!!

update 3

Donderdag 19-01-2017

Vandaag begon als een gewone werkdag. Om zes uur opstaan om zeven uur ontbijten en om kwart voor acht naar het werk toe. Op het werk kom ik er steeds meer achter dat ik nogal moeite heb met de manier van omgaan met de kinderen in het ziekenhuis. Ik spuit dan ook niet bij de kinderen. Zonder tekst en uitleg worden ze over de knie gelegd en vastgehouden. Zodra ze over de knie worden gelegd weten ze al dat het foute boel is. Er word niets aan ze uitlegt en hoe harder ze huilen hoe bozer de moeder en het personeel word. En hoe meer ze tegenspartelen hoe strakker en door meer mensen ze vastgehouden worden. Omdat ik geen twy spreek en me verder niet wil bemoeien met de opvoeding heb ik aangegeven geen kinderen te spuiten. Ookal maakt het ze beter. Het was erg rustig samen met de andere twee vrijwilligers uit Engeland hebben we gevraagd of het oké was dat we tot twaalf uur zouden werken. Tuurlijk vonden ze dit goed want werkdruk of verplichtingen liggen hier net even anders dan bij ons. En zolang je overlegt en niet gewoon wegblijft zijn zo’n dingen geen probleem. We besloten naar sunflower beach te gaan. De kinderen hier hadden wel eens verteld dat het niet ver was lopen maar drie kwartier….. is ook niet zo ver maar met 37 graden in de zon is dat voor een blanke een ander verhaal. We spraken om half twee af en namen een taxi in het dorp deze koste ongeveer 2,20 euro en het was tien minuten rijden. Ok konden we deze kosten nog eens delen met zijn drieën. Eenmaal aangekomen op een verlaten strand met een barretje iets verder in het gras en wat kamers om te huren (overigens gewoon Nederlandse prijzen, ja een Duitse eigenaar blijkt). Wat te drinken en op een bedje gaan liggen. Heerlijk even een paar uur geen gillende mensen kinderen mensen die aan je zitten muziek of gezang van de kerk om je heen. De kerk is trouwens overal en nergens en iedereen zingt en klapt dan uit volle borst mee. Even gewoon heerlijk rust. Er kwamen wel steeds mensen over het strand gelopen na een stukje gelopen te hebben werd het duidelijk. Met ongeveer zestig mensen stonden ze steeds een vis net binnen te halen. De vrouwen renden dan de zee in om zoveel mogelijk vis te pakken als hun kom vol was liepen ze naar de markt en de stad om het te verkopen. Het zee water is hier hetzelfde als in Nederland afval er in en naar een paar meter kan je niet meer de bodem zien maar toch heerlijk. Om vijf uur wat gaan eten, want laat thuis komen dat is hier na acht uur valt niet onder het normaal. En zeker weten ze hadden een cheeseburger en friet heerrlliijjkk was dat! ’s Avonds een paar uurtjes zonder stroom maar met een zaklampje en een kaars red je je hier prima voor die paar uur. En tenslotte gewoon wat vroeger naar bed.

Voor boodschappen hoef je hier niet de deur uit meestal komt er om de dag wel iemand met een hoop fruit en groenten, vis of andere dingen langs om te vragen of je iets wil kopen. Laatste week kwam er iemand met vis en iemand met inktvis. Deze worden dan gekocht en ter plekke schoongemaakt. Of ik daar nu meer honger van krijg nee niet altijd. Maar het is geweldig om te zien hoe dit gedaan word. In de foto’s zal ik er een foto van bijvoegen. Na het schoonmaken word het ingevroren. Ofja gevroren mijn zakjes water om te drinken zijn naar drie dagen nog niet bevroren maar hier ligt ook alle vis en kip in.

Vandaag met een van de collega’s gepraat over de kinderen sommige kinderen die borstvoeding krijgen en gedragen worden lijken me zo groot. Het blijkt dat kinderen hier meestal tot hun twee borstvoeding krijgen soms zelf nog wel wat langer. Ongeveer tot de drie en half jaar worden kinderen op de rug gedragen. Waarom werd me niet echt duidelijker waarschijnlijk is dat hier gewoon normaal en word daar verder niet over nagedacht. Het gekke vind ik ervan dat elk kind dat zonder mopperen of huilen accepteerd. Bij ons in nederland zou een kind van drie jaar waarschijnlijk gaan huilen en krijsen als hij of zij vijf uur lang bij zijn of haar moeder op de rug zou moeten zitten. Ik denk dat de kinderen dat hier gewoon gewend zijn. En bij huilen en vervelend gedrag krijgen kinderen op hun donder en worden soms geslagen. Misschien is het ook wel een stukje angst. Angst wat ze hier respect noemen.

Wel kunnen hier alle kinderen naar school je hebt betaalde scholen en gratis scholen. Al zal hier vast wel een verschil in zitten. Toch zijn er nog genoeg kinderen die niet naar school gaan. Dit is omdat ouders het nut er niet van inzien, kinderen moeten leren werken niet leren schrijven want daar verdien je geen geld mee. Gelukkig worden dit steeds minder kinderen en gaan er meer naar school toe.

Ik had een paar wandelschoenen, gympen, en slippers bij. Na twee weken heb ik alleen maar mijn slippers en wandelschoenen aangehad. Mijn gympen waren gewoon wit met blauwe sport schoenen. Na een avondje met de kinderen buiten te hebben gezeten en het over kleding en schoenen te hebben gehad bleek de jongen Emmanuel dezelfde maat als mij te hebben. Eerst had hij mijn slippers aangehad en ik zijn roze crocs. De kinderen zijn zeventien maar vinden echt andere dingen leuk dan de kinderen van zeventien in Nederland. Nadat iedereen elkaars schoenen had gepast heb ik die witte sportschoenen gepakt. Als ze zouden passen en hij vond ze mooi dan mocht hij ze van me hebben. De meiden hebben beide drie maten kleiner. Ik heb zeven knuffels gekregen en er is vijftien keer dankjewel gezegd maar passen deed hij niet. Even later ben ik ook twee paar sokken gaan pakken. Hij heeft ze meteen gepast toen. De volgende ochtend ging die er mee naar school. Toen hij terug kwam heeft hij een half uur verteld over hoe goed hij er mee kon basketballen!

Vrijdag avond afscheid van twee vrijwilligers bij het weeshuis hier in het dorp. Nu gaat niet iedereen daar heen maar aangezien ik de vrijwilligers kende van de weekenden en wat gezellige avonden waren we ook uitgenodigd. Een hoop muziek heel veel eten en gedanst te hebben met zeker 50 kinderen afscheid genomen. Maar zeker was het een geslaagde avond. En dat dansen ja dat zit echt in de genen.

Zaterdag op naar Krokobite. Een strand waar het net Jamaica lijkt. Heel veel reggae muziek trommels mensen die dansen op het strand dreadlocks kleuren en spelende kinderen. Super leuk om hier te zijn druk maar gezellig. Eerst een lunch waar je vervolgens twee uur op vier broodjes wacht wat zelfs hier lang is. Vervolgens zat er schimmel op het brood maar na 2,5 uur hadden we een heerlijk broodje. ’s Avonds gaan eten in een tuin met een Italiaanse eigenaar, ik geloof niet dat ik in Nederland ooit zo een lekkere pizza heb gegeten als daar. Later die avond een strand feestje gehad erg gezellig maar wat kunnen die mannen vervelend zijn haha. Gelukkig houd iedereen elkaar in de gaten. En het voordeel is hier als je nee zegt accepteren ze dat wel. In de ochtend om tien uur aan de drank gaan op welke dag dan ook hoort er hier ook bij. Hier kwam ik achter nadat ik om elf uur een man tegen kwam die gezellig met me mee liep maar ongelofelijk naar drank stonk. Later heb ik dit in mijn gast gezin gevraagd. Het fijne is dat ik hier alles kan vragen wat ik wil weten. Na een tweede heerlijke dag strand en wel wat regen naar huis en naar bed na een vermoeiend maar leuk weekend.

Maandag begon als een gewone werkdag. In de middag ben ik mee naar de school geweest waar ik vanaf volgende week begin voor drie weken. Erg leuk lijkt het me. De klas waar ik ga helpen zijn de meeste kinderen zeven jaar. Toen ik aan kwam waren de kinderen net buiten voor de lunch. Maar ik weet zeker dat na twee minuten alle kinderen mijn naam wisten. In de avond ben ik bij twee andere vrijwilligers geweest. Of ja daar wilde ik heen gaan maar in het pikkie donker is het nogal lastig welk huis het ook al weer was. Drie jongens kwamen naast me lopen en vroegen waar ik heen ging. Uit proberen te leggen dat ik aan het zoeken was in welk huis de andere vrijwilligers zaten. Meteen boden ze aan om mee te lopen en me de weg te wijzen dit hebben ze gedaan! Eeuwig dank voor de hulp want ik geloof dat ik alleen het nooit had gevonden. Toen ik weer naar huis ging zijn ze met me meegelopen ze vonden het nogal gevaarlijk dat ik alleen ging. Wat mij betreft was het niet nodig ik heb me hier eigenlijk nog niet onveilig gevoeld. Gelukkig maar.

Dinsdag middag na het werken in het ziekhuis weer naar de school toe. De juffrouw heeft drie kinderen. Een jongen van zeven die bij haar in de klas zit een meisje van vijf die in een andere klas zit en een baby van negen maanden. In het ziekenhuis en ook op de school nemen de moeders de kinderen die niet op school zitten gewoon mee. In de les zijn we met de kinderen naar buiten gegaan, het onderwerp was water. Het vieze water in de put een een zakje met schoon drinkwater. De verschillen benoemd en waar je op moet letten voor je water drinkt. Ook hebben we het gehad over alle dingen waar water vandaan komt en waar we het voor gebruiken. Er was een kindje met een touwtje aan het spelen. Toen de juf (Alice) dit zag werd het afgepakt want hij moest opletten. Alle kinderen mochten naar hem wijzen en zeiden schaam je. In mijn ogen is dit niet de beste aanpak maar ik dacht bij mezelf altijd beter dan slaan. Ook zitten er drie wat oudere kinderen in de klas, twee van twaalf en een van tien schat ik. Deze kinderen zijn dan nooit naar school geweest voordat ze bij moms care kwamen wonen of hebben een leer achterstand met wat voor reden dan ook. Wat me vooral verbaasde als de juffrouw weg is dat het meisje van de twee oudste in de klas de jongere kinderen van zeven slaat. Zo hard slaat dat ze moeten huilen en een uur later nog steeds pijn hebben. Ik wil nog gaan vragen wat er normaal is op de school en niet maar weinig tijd voor gehad helaas.

Woensdag ochtend heb ik gewerkt en in de middag ben ik naar een markt en winkels geweest ongeveer 2,5 uur was het rijden. Hier heb ik spullen kunnen kopen voor het ziekenhuis. Ik heb een hoop nieuwe lakens voor de bedden op veel zaten bloed vlekken en werden niet elke dag verschoond. Mensen blijven hier niet ’s nachts maar overdag word er regelmatig gewisseld van een patiënt. Ook heb ik een hoop tape kunnen kopen om de infusen te fixeren thermometers watjes en handschoenen zodat ze weer een tijdje vooruit kunnen! Twee apotheken half leeg. Ze waren er super blij mee!!!

Dankjewel allemaal voor de donaties op naar het volgende goede project!

even iets anders

even iets anders!

de hondjes op de foto zijn acht weken oud te schattig!!!

en mam sloten kennen ze niet alleen droge goten waar ze in plassen en poepen dus zal wel meevallen haha

update 2

Aankomst in het gastgezin na 3 uur in een busje niet dat het zoveel kilometers zijn maar even geld halen bij de bank wat overigens een andere richting op is, even wat fruit kopen even stoppen om hallo te zeggen en hooguit vijftig rijden met uitzonderingen door alle gaten in de weg. Eenmaal aangekomen mijn kamer gewezen gekregen. Twee bedden op poten van steigerplanken, geen ramen maar wel een soort hor en betongaas. Maar wel een spijker om mijn klamboe aan te hangen een lamp en een ventilator. Eindelijk mijn tas kunnen uitpakken want zoeken in een prop volle tas valt niet altijd mee. Om 12 uur was er lunch voor me gemaakt. Iets met vis en een vervangen voor aardappels van een soort deeg. Niet veel gegeten het was nou niet echt lekker maar wel typisch Ghanees. Daarna zou Grace komen om me het ziekhuis te laten zien en te betalen voor een aantal weken. Om half vier nog geen Grace gezien. Met Mary gepraat een meisje van 17 dat hier veel doet en omdat ik kwam een aantal dagen niet naar school ging. Grace kwam om vier uur thuis en we zouden de volgende dag naar het ziekenhuis gaan. Er blijkt ook een Zweedse jongen hier te zijn hij is leraar engels op een school in dit dorp. Heb hem s ’avonds ontmoet wel een aardige gast maar smekt onder het eten alleen maar. s ‘Avonds had hij met de kinderen een discussie over het geloof. In bijna heel Ghana zijn ze christen en redelijk streng gelovig. Om vier uur kwam Grace ze blijkt het hoofd te zijn op de school bij het weeshuis. Ze vertelde dat we de ochtend erop donderdag ochtend dus wel naar het ziekenhuis zouden gaan. En mijn werk zou starten om acht uur. Na een nachtje redelijk goed geslapen te hebben om 8 uur klaar ontbeten en wel om half 10 gingen we dan. In de ochtend was hier een meisje van ik schat twintig met een kindje een jongen. De kleinzoon van Grace. Hij was 8 maanden en had vieze kleren aan. Er werd een tasje kinderkleding tevoorschijn gehaald het meeste was roze of veel en veel te groot. Het heb het kindje een ballon gegeven en in de middag 2 nieuwe broekjes voor hem gekocht in de stad. Alle kinderen en sommige volwassenen hebben een ketting om hun middel. Soms ook armbanden om hun benen of armen te hoogte van de ellenboog of knieën. Hier geloven dat dat helpt om je lichaam goede vormen te geven. Ook zijn alle jongens besneden en hebben meisjes in hun eerste week al oorbellen. Dit doen ze dan ook in het ziekenhuis. De kleine jongen werd aan me gegeven en we stapte in de auto om naar het ziekhuis te gaan. Grace is nogal een “flinke” vrouw daardoor kan ze niet die tien minuten lopen naar het ziekenhuis. Ik denk dat het ongeveer een kilometer is. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis en even gewacht te hebben mochten Grace en ik bij de “chief” komen de dokter en de baas van het ziekenhuis. Nadat er een grote bruine envelop was overhandigd waar ik me nog steeds van af vraag wat er in zat waren we klaar en mocht ik in de wachtkamer gaan zitten. De “chief” ging even naar huis om om te kleden. Hier heb ik vervolgens vol bewondering gekeken na wat er om me heen gebeurde. Mensen die wachten wachten en nog eens wachten, hun dossier ophalen bij een loket en vervolgens weer wachten. Na anderhalf uur werd ik naar een kamertje gebracht waar de controles zoals bloeddruk meten tempratuur opmeten en wegen werden gedaan. Dit met maar liefst 4 verpleegkundige. De controles werden bij iedereen opgeschreven in het dossier sommige met en zonder briefje van een kladblok weg gestuurd. Dit briefje blijk een briefje te zijn voor bloed te prikken. Er word geprikt op malaria tyfus en een stukje algemeen bloedbeeld waaronder ijzergehalte. Daarna mogen ze bij de dokter komen, hij kijkt naar de bloed uitslagen en de controles die eerder zijn gedaan. Er word in een groot boek geschreven wie er is geweest de leeftijd en woonplaats want geboorte datums kennen ze hier niet. De leeftijd is altijd wat de patiënt zelf denkt, al is dit in heel Ghana zo. Daarna kunnen ze medicijnen ophalen en komen terug naar de “zusterpost” het kamertje van de controles. Cliënten brengen hun eigen medicijnen mee, deze worden toegediend. Als ze vloeistoffen krijgen via een infuus zijn er wel bedden een vrouwen kamer met vijf bedden en een mannen kamer met vier bedden. Dit zijn aparte kamers. Medicijnen worden toegediend. Infuus gaat eruit en patiënten gaan naar huis. Natuurlijk heb ik dit niet allemaal op mijn eerste dag ontdekt heb hier een dag of vier over gedaan. Mijn eerste dag was op donderdag het was erg druk weinig tot geen tijd voor vragen en maar gewoon proberen te begrijpen. De dingen die je in je handen krijgt maar gewoon uitvoeren. De infusen prikken en kinderen onder de 2 á 3 jaar laat ik nog even achter wegen. Vrijdag was het rustig wat meer tijd voor vragen, om rond te kijken en dingen te gaan snappen. De collega’s zijn overigens erg aardig gezellig en behulpzaam maar wat ze hier met vier personen doen moeten wij in Nederland doen eigenlijk met een half persoon. Het water word buiten gehaald met een emmer en binnen in een ton gedaan waar een kraantje aan zit. Daaronder staat een tafeltje met een gat erin waar een afwasteiltje in hangt. Hier kan je je handen wassen het is even anders, maar het werkt wel. Desinfectans hebben ze ook voor je handen en voor wondjes. Iedere persoon heeft een eigen schone naald maar op het moment dat het niet in een keer goed gaat wat regelmatig voorkomt gebruiken ze wel weer dezelfde. De ampullen hebben geen breeklijntjes op stipjes en gaasjes zijn erg kostbaar. Je bind de verpakking van de spuit om de bovenkant van de ampul heen houd dit op de zijkant van een karretje en slaat dit met een schaar kapot. Ja bij mij ging het een keer fout maar het is wonderbaarlijk dat het niet vaker fout gaat. Donderdag middag na mijn eerste werkdag was ik om een uur terug bij mijn gast gezin. Vaak word er als lunch noodels voor me gemaakt. Dit is wel lekker alleen blijft het probleem dat ik met 37 graden niet zo van pittig en warm eten houd maar daar wen ik vast wel aan. Brood vinden ze hier namelijk geen maaltijd. In de middag heeft Mary het meisje van 17 mij het stadje laten zien en het strand waar ik heen kan lopen. Op 45 minuten lopen afstand is er wel een ander strand waar ook een eet tentje zit maar dat laat ze me nog zien. Het eerste deel van het strand was er vies veel vissersboten en ongelofelijk veel kinderen. Stukje verderop nog steeds veel kinderen maar daar kan je gewoon lekker op het zand gaan zitten. Hoe langer ik door de stad heen liep hoe meer ik besefte hoeveel kinderen er waren want allemaal zeggen ze hallo en vragen ze hoe het met je gaat, het liefste willen ze ook nog een hand en een knuffel. Mary zei tegen me dat ik rijk was. Ik heb proberen uit te leggen hoe dat zit in Nederland dat het daar anders is en dat ik daar niet zomaar alles kan kopen wat ik wil.

Iedere avond kookt Grace de kinderen doen het in de middag en voor het ontbijt doen ze het soms samen maar iedereen moet helpen. Grace zit buiten aan een blauw plastic tafeltje en snijd daar de dingen op, die de kinderen brengen. De kinderen moeten helpen elke keer als Grace roept vanaf haar slaapkamer huiskamer (waar de kinderen bijna nooit zijn) of als ze buiten zit moeten ze meteen komen. Geen een van de 3 kinderen of andere volwassenen die hier leven of zijn reageert niet. Iedereen doet wat hem gevraagd word. Maar waar ik gebleven was als Grace kookt aan haar tafeltje brengen de kinderen een zwart barbecuetje met kolen die ze op de binnenplaats aan maken. Hier is geen rooster op maar gaat de pan op en daar word op gekookt. Wel gaat ze iedere dag naar haar werk door de week ze is het schoolhoofd op de school bij Mom’s care het weeshuis waar ik de laatste twee weken als ik in Ghana ben heen zal gaan.
Op vrijdag avond heeft … tegen mij verteld van zeventien. Ik heb vandaag op school een kaart van Ghana gezien maar Senya Beraku is veel groter. Hoezo dan heb ik hem gevraagd. Ghana is maar een blaadje en Senya Beraku kan ik veertien uur in rondlopen zonder dat ik eruit loop. Dit is een jongen die vanaf zijn elf jaar naar school gaat 5 dagen in de week en die het erg leuk vind om te leren. Heeft in die zes jaar leren lezen schrijven rekenen en engels geleerd maar dit kon hij niet begrijpen. Na de oppervlaktes opgezocht te hebben en ook die van Nederland kon hij het wel begrijpen. In eerste instantie dacht ik dat die een grapje maakten want dat doen ze hier heel de dag maar dat bleek niet het geval. Later zijn ik Grace Albert (de zoon van Grace) en Harold (de andere vrijwilliger) wat gaan drinken dicht bij Mom’s care met de vrijwilligers van daar. En hebben de plannen van het weekend doorgenomen.

WEEKEND!!!

We Albert en ik zouden zaterdag ochtend om zeven uur bij Mom’s care zijn om 5 andere vrijwilligers op te halen met het busje wat gehuurd was. Dit zijn vier meisjes uit Zweden en een uit Noorwegen. Om zeven uur stond ik klaar uiteindelijk vertrokken we om 7:56 want dat is tenslotte nog steeds zeven uur en geen acht. Na om half 9 ingepakt en wel vertrokken te zijn zouden we wachten op een chauffeur die bij het busje hoorde en dus ook met ons mee zou gaan. Na hier ongeveer drie kwartier gewacht te hebben besloten Albert en Jenny dat we zonder hem gingen. Ongeveer op de helft van de trip van twee uur was de eerste vrijwilliger ziek (elke vrijwillger schijnt in het begin een of twee dagen ziek te zijn) en hadden we pech met de bus. Telkens werd de olie te heet. Bijvullen met water vraag me niet waar dat dan in gegooid word weer 2 kilometer rijden en op nieuw bijvullen. Er werd iemand bij gehaald die een kannetje olie haalde en wat aandraaide en we dachten weer te kunnen rijden. Toen we stonden te wachten werd er naast ons een hondje aangereden op straat. Waarschijnlijk had hij een gebroken poot maar meer inwendig letsel zou met niet verbazen. We zijn naar de hond toegelopen om te gaan kijken. Hij lag inmiddels dicht bij een huisje. Bewoners uit het dorpje kwamen naar ons toe en beloofde de eigennaar te gaan zoeken. Dit alleen maar dat de hond uit zijn lijden verlost zou worden. Maar helaas in het volgende dorpje ging het weer mis. Ook hier werd er weer iemand bijgehaald die stapte mee in de bus. Als we heuvel op reden ging de motor aan en heuvel af ging de motor uit. Dit busje is van het plaatselijke voetbalteam en Mom’s care. Hier gaan ze mee trainen naar wedstrijden en nemen de kinderen mee naar het strand. Bij een soort van tol poortje viel het busje stil en deed niets meer. We zijn uit de bus gestapt en gaan duwen en rond bij de benzine pomp en het busje liep weer. Het scheen niet ver meer te zijn Cape Coast. Nu is de afstand in kilometers voor in nederland niet ver met een goede auto over een snelweg, maar met een busje met 550.000 op de teller over zandpaden ligt dit toch even anders. Het laatste stuk gelopen te hebben. Busje naar de reparateur gebracht te hebben. En 4 uur over gedaan te hebben maar hopen dat het busje morgen op zondag gemaakt is. Als eerste hebben we Cape Coast castle bezocht wauw wat indrukwekkend wat daar gebeurd is. Daarna zijn we gaan eten bij Oasis beach resort. Eindelijk europees eten dingen zoals pizza pasta en burgers. Na een week eten wat wel te doen is maar niet echt lekker is was dit heerlijk. Daarna zijn we naar Kakum gegaan in het regenwoud over touwbruggen gelopen op 45 meter hoogte. Zo gaaf om te doen en te zien. Hier zijn we met een taxi naar toe gegaan vier op de achterbank en een voorin. Dit is niet fijn over een hobbelende weg met een meisje wat moet overgeven maar oké niet erg je moet er iets voor over hebben. Het was de moeite waard uiteindelijk om zeven uur terug te komen bij Oasis. Daar lekker wat gegeten en gedronken en om acht uur naar bed. Dit is hier heel normaal. De volgende ochtend met zijn allen ontbeten, even gewinkeld een mini olifantje gekocht en een tas. Bikini aan en voor een paar uurtjes op het strand. Het was bewolk maar 34 graden dan is dat niet erg lekker een boek liggen lezen op een strand bedje. Om drie uur gingen we terug een ander busje een andere chauffeur want het busje kon niet gemaakt worden er was niet genoeg geld op het moment. Bij terug komst moesten we nog avond eten. Ik heb aangegeven je hoeft niet voor me te koken geef mij maar gewoon wat brood. Vol bewondering en ongeloof keken ze me aan want brood is hier geen maaltijd. Maar ik mocht het eten als ik er op stond. In de avond met Albert gepraat de eigenaar van het busje. Hij kwam 800 cedis te kort om het busje te laten maken. Jenny had hem al 200 cedis gegeven maar dit was nog niet genoeg. Ook ik heb van het geld van de donaties kunnen bijdragen aan de reparatie van het busje zodat de kinderen weer naar het strand kunnen en het voetbal team weer kan voetballen.

Maandag 16-01-2017 weer aan het werk een ongelofelijk drukke dag in het ziekhuis een uur langer gewerkt dan de dienst duurt maar het was gezellig en druk dus waarom niet. En twee nieuwe vrijwilligers in het ziekenhuis uit england. Een meisje die een week zal blijven en een jongen die vier weken zal blijven. Tot nu toe was ik de enige vrijwilliger. In de middag ben ik met de kinderen meegelopen om water te gaan halen. Dit doen ze elke twee al 3 dagen ze lopen dan met drie op en neer en lopen alle drie drie keer het is ongeveer 100 meter lopen. Ik mocht niets dragen maar heb geholpen met water uit de put halen. Dit met een jerrycan met gaten erin maar het werkt prima. Zoveel kinderen allemaal na school aan het werk water halen de afwas doen vegen koken en voor de oudste in het huis ongelofelijk hard lopen. Daarna mijn kleding gewassen ja met de hand op de grond precies zoals ze het hier doen. Niet slecht voor een eerste keer vertelde Mary. Dinsdag gewerkt, ik begin de gang van zaken iets beter te snappen. Ik mocht bij de dokter zitten en in het boek de namen schrijven en wat iemand had. Nu spreken ze onderling Twy en een hoop medische termen in het engels met een accent kon ik niet bijhouden. Conclusie niets voor mij dus. In de middag kleding opgevouwen en kids geholpen met afwassen en schoonmaken. Woensdag tot halfdrie gewerkt. Er waren 3 vrouwen op een andere kamer net bevallen even bij de babytjes gekeken en geknuffeld en toen weer verder gegaan. Onder werktijd moest ik naar het toilet. Ja dan moet je naar huis lopen dus tien minuten heen lopen en tien minuten terug voor een plasje. Maar niemand die zich daar druk over maakt het is de normaalste zaak van de wereld hier. Toen ik thuis kwam waren de kids bankoe aan het maken bijzonder hoe dit gebeurd. S’ avonds kreeg ik dit te eten de eerste keer dat ik iets echt niet op heb gegeten en om iets anders heb gevraagd. Ze doen niets anders dan de hele dag eten voor je maken borden vol. Heb brood gekregen en toch voldoende gegeten.

Tot zo ver!

update 1

Daar zit je dan in de trein overspoeld door lieve berichtjes van mensen die aan je denken op het moment dat je vertrekt. Het viel niet mee maar het zal wel over gaan. Aangekomen op Schiphol was het even zoeken waar ik heen moest alvast maar door alle controles heen. Tenslotte kan je op Schiphol dan nog gewoon roken en heerlijk koffie drinken. Nog wat berichtjes gestuurd. Een moeder die zegt, ga eens vliegen en een lief vriendje die zegt komt wel goed en als je naar huis wil bellen en dan regelen we dat.
Het vliegtuig had wat vertraging waarom weet niemand… eenmaal zittend mijn reisgids gepakt en aan het lezen gegaan. De stoel langs me bleek leeg te zijn en daar naast zat een Marokkaanse vrouw. Een lekker hapje eten in het vliegtuig. Ja mam echt waar tajine ken je het nog! Maar deze was lekkerder dan in Marokko zelf met kip.
Eenmaal uitgestapt moesten we meteen weer door de douane, gevraagd aan een douanier kan je hier nog roken? No, but you can smoke on the toilet… oke dan doen we dat maar al zat ik niet echt op mijn gemakt met een schoonmaakster voor de deur. Toen ik goed rond keer lagen er achter de wc en in de voegen in de wasbak in het emmertje voor het wc papier en overal nog meer filters. Dus ja blijkbaar is dat wel normaal. Na vier en half maar eigenlijk vijf en half uur te hebben zitten wachten op Casablanca, met twee kindjes te hebben gespeelt die Spaans spraken, iemand vol trots met haar kat aan een riempje heb zien wandelen en 2 afleveringen van suits heb gekeken mochten we weer het vliegtuig in. En ja hoor deze keer had ik geluk ik zat lang big mama. Maar wat muziek geluisterd te hebben en een uurtje geslapen te hebben was ik er. Wachten op mijn tas en gaan.
Wow wat ik het hier warm en plak weer. Na niet te hebben kunnen roken want dat kan niet in het openbaar ben ik om half 6 ’s morgens ingestapt bij 2 wild vreemde Ghanese mannen die zeiden dat ze mij kwamen halen (ze hadden wel een bordje met travel active maar toch). Het begon licht te worden en het eerste half uur hebben we gereden over verharde weg. Daarna gingen we de zand paden op. Na een half uur aangekomen op bestemming de kamer was gewezen. Om acht uur zou er een ontbijt voor me staan. Twee schatten van kinderen die buiten in de emmer de was aan het doen waren en 8 super leuke lieve hondjes. Na een uur geslapen te hebben aan het ontbijt verschenen. Mezelf gewassen en aangekleed en ik werd meegenomen door Tina en een andere vrouw uit dit huis. Geen idee waar we naar toe gingen ik was nog te veel onder de indruk om vragen te stellen en samen spraken ze een lokale taal. Naar een half uurtje lopen kwamen we aan bij een ”huis” nieuwbouw. 4 muren een dak van golfplaten en een grote zandbak. Er stonden 20 plastic kuip stoeltje een tafeltje en twee trommels. Het was de kerk. Na ander halfuur geluisterd te hebben naar een priester die in een lokale taal praten en wat gezongen en geklapt te hebben gingen we terug. Nee ik heb niet veel meer gedaan vooral heerlijk geslapen.

Maandag begonnen met om 6 uur opstaan en een heerlijk ontbijtje een omelet met wit brood daarna uitleg gekregen over lokale dingen wat je nog moest kopen en de do’s en don’ts. Wel erg handing. Een uurtje lokale taal les waar ik nog steeds geen bal van snap maar ik heb een boekje om het na te lezen. Tina heeft verteld I’m your big black mama voor your time here. Daarna een hele tour gemaakt over zandweggetjes verharde weg, stoppen voor iemand die iets wil kopen en vreemden meenemen is heel normaal. Aangekomen op het strand voor het eerst echt Ghanees gegeten. Een soort chili concarne met banaan al was de banaan niet echt mijn ding. Een half uurtje drum les gehad en een half uur dansles gehad. Best leuk als je het kan denk ik, al ging het drummen me beter af dan het dansen. Daarna over het strand gelopen. Hier 2 Nederlanders tegen gekomen die hun dochter naar het noorden hadden gebracht halve wegen haar reis van ruim een half jaar. Er waren 4 andere meisjes mee uit Noorwegen en zweden waarvan een in Amsterdam woont. Erg leuk na een dag alleen te hebben moeten eten en moeilijk met iemand te kunnen praten omdat het nog onwennig is. Moe maar voldaan thuis gekomen om half 6 weer Ghanees gegeten anders dan thuis maar best wel lekker gedouched en naar bed gegaan even een serie gekeken en gaan slapen. Ja weer om 6 uur opstaan morgen en dat is vergeleken met de lokale bevolking nog uitslapen.

Vanmorgen weer een taal lesje gehad om het even op te frissen en naar de markt van Accra gegaan. Voor we er waren was het 2uur later maar dat maakt hier niets uit. Wat een drukte wat een gekte en wat een stank. Overal vis varkens kippen die ze aan het slachten zijn en aan het ontdoen zijn van veren. Ondertussen mogen wij lunchen. Daarna terug gegaan naar de bus ene kokosnoot gekocht leeg gedronken. Vervolgens hakken ze die in stukken voor je en kan je de kokos opeten erg lekker moet ik zeggen! Op de terug weg even twee van de vier banden oppompen vraag me niet waarom niet alle vier maar we waren thuis een uurtje buiten op de stoep gezeten met de super lieve puppy’s gespeeld en lekker gaan eten pittig maar lekker. Nu de blog aan het schrijven zo douchen en dan naar bed morgen naar het gast gezin tot ongeveer 20 februari en dan zien we wel weer verder. Wel nog even nummer uitgewisseld met de dames uit Noorwegen en Zweden om in de weekenden samen te gaan reizen!