Ik denk dat dit de laatste blog gaat worden vanuit Benin. Voor meer foto’s is er even een klein natuurlijk heb ik als goede technici iets fout gedaan met mijn laptop en ben ik veel foto’s van Ghana kwijt. Gelukkig heb ik voor mijn techniek een “zus” en een extra vader zodat die als ik terug ben misschien nog iets voor me kunnen doen. Maar helaas foto’s op mijn laptop zetten mag ik dan even niet meer doen. Die zullen later nog volgen.

Maar over de laatste week. Natuurlijk is er overal veel ellende en ja de kinderen in de weeshuizen hier zijn gelukkig en blij en spelen en rennen maar toch. Nu ik hier mijn laatste week in Benin ben krijg ik het idee dat ze me in Ghana een beetje hebben willen beschermen. Gisteren heb ik een veel eten gedoneerd in een weeshuis hier in Cotonou. Waaronder 30 kilo rijst, 20 kilo mais, couscous, 2 dozen spaghetti, 12 tubes tandenpasta, tandenborstels, een doos zeep, 2 grote zakken waspoeder, melk, poeder om chocomel te maken en nog veel meer. Ik heb met de organisatie ook gesproken over kleding, mij is geadviseerd dit niet te doen omdat dit vaak weggegeven en verkocht word en dus niet bij het weeshuis blijft. De mama hier van mijn verblijfplaats doet veel voor dat weeshuis en heeft goede contacten. Dit was een weeshuis waar gevonden kinderen op straat door de politie heen gebracht worden. De kinderen zullen hier niet voor een lange tijd verblijven maar tijdelijk waarna ze naar een groter weeshuis gaan waar ze dan “definitief” in zo verre je daar hier van kan spreken zullen verblijven.
Ik heb hiervoor natuurlijk andere weeshuizen gezien. Daar zie je over het algemeen lachende gezichtjes spelende kinderen en als je daar als blanke binnen komt met een foto camera ben je de attractie van de dag. Want voor kinderen is er over het algemeen hier niets leuker dan op de foto en daarna jezelf kunnen zien terwijl je een gekke bek trekt. Hier was het even anders. Nogal stille kinderen zonder enthousiasme niet weten wat te zeggen of wat te doen. Niet wat ik eerder gezien heb. Later toen ik erover na dacht als je een broertje en zusje bent van 8 en 6 jaar en je bent twee weken geleden door de politie naar een huis gebracht. Natuurlijk wel na op straat geleefd te hebben. Je verblijft daar twee weken met allemaal vreemde mensen en kinderen. Als er dan na twee weken een blanke vrouw binnen komt met eten is dit natuurlijk wel een hele logische reactie van een kind. En natuurlijk kwam dit niet door de kinderen maar door mijn verwachtingspatroon. Het is moeilijk om dat uit te schakelen. Wel ben ik hierna echt wel even emotioneel geweest. Het zo moeilijk om te zien kinderen die zo hard hebben moeten vechten om in leven te blijven maar daar naast ook kind zijn. Dit was alles behalve lachende spelende kinderen. Dit waren kinderen die niet snappen wat er gebeurd. Waar veel verdriet te zien was. In de eerdere weeshuizen waren de kinderen natuurlijk vaak ook getraumatiseerd, maar naar een langere tijd in een weeshuis functioneren die wel als een normaal kind en spelen en lachen dat was hier nog ver te zoeken.
Na deze confrontatie even een klein bezoekje gedaan aan een dorpje om wat over de voodoo te horen en wat kleine dingen te bezoeken. Jazeker op woensdag middag hebben ze hier op de scholen ook gewoon vrij net zoals bij ons dus werken zat er niet in.
Gisteren na het uitstapje naar een psychiatrische kliniek geweest waar de mama van het huis ook “vrijwilliger” is en twee dagen in de week na het werk heen gaat. Ze gaat hier dan helpen met eten en eten opscheppen. Hier is dan ook weer een flinke donatie heen. Rijst en mais alle producten die lang goed blijven hebben ze de donatie is er naar toe zodat ze ook een keer vlees kunnen eten en anderen extra’s hebben. Toen we aankwamen kwamen we bij een grote schuifpoort en een terrein waar een muur omheen staat en dus volledig afgesloten is. Na gebeld te hebben en even gewacht te hebben konden we doorlopen. We zijn eerst doorgelopen naar het einde van het terrein waar mama bezig was met het eten uit te delen. Elke cliënt komt met een eigen bord of bakje eten halen dit word voor ze opgeschept. Vandaag was er een blikje frisdrank voor iedere cliënt. Dit doen ze bij wat betonnen bankjes onder de bomen. Samen met mijn kamergenoot een andere vrijwilliger even op het terrein rond gelopen en rond gekeken. Het terrein is verdeel is blokken A B C en D. hier zijn dan weermeerdere kamers. Bij elke vier of acht kamers is een wc hokje wat dienst als wc en een hokje wat dient als douche met een emmer en een bakje om te wassen. Op elke kamer staan drie roestige ziekenhuis bedden. In de kliniek zitten tussen de 100 en 120 cliënten. En nee gezamenlijke huiskamers gezamenlijke ruimtes kennen ze hier niet iedereen heeft een bed waarbij bij de meeste cliënten een tas naast staat met de kleding er in.
Hier wonen cliënten met allerlei soorten psychische aandoeningen aangeboren en niet aangeboren het is wel een kliniek voor volwassenen. Nee er is geen algemeen toezicht op het terrein zit een klein ziekenhuisje maar zo zouden we bij ons een verpleegkundige en een dokter kunnen zien. Die samen werken op een terrein met vele cliënten.
Natuurlijk op het veel cliënten gezien en ontmoet. Cliënten die zichzelf uitkleden die natte kleding aan hebben die niet verder ontwikkeld zijn dan een kind van acht.
Mijn frans is nog steeds niet zo heel erg goed maar als je niet erg geleerd bent spreek je hier echt geen een woord engels. Achter me hoorde ik een cliënt praten in het engels. Met deze man even staan praten. Deze man sprak engels hij bleek uit Ghana te komen. Tegen mij kwam het over als een vriendelijke man maar met een verstandelijke handicap. Terwijl ik met deze man stond te praten riep mama van een afstand, Veerll (zo spreken ze mijn naam hier uit) il est malade à la tête. Mijn frans is niet geweldig maar dit betekend hij is ziek in zijn hoofd. Hier is het wel normaal om zo over mensen te praten alsof ze er niet bij zijn. Persoonlijk heb ik daar een beetje moeite mee maar dit zijn nu eenmaal cultuur verschillen. Daarna werden we door mama meegenomen naar een man. Een man van eind twintig. Mama heeft ons verteld dat zijn vrouw hier al een tijdje verbleef, de vraag was of ze ook een beetje geld mocht gebruiken om deze vrouw te helpen met medicijnen. Deze vrouw hebben we bezocht. We zijn samen met haar man en mama naar haar toe gegaan. Deze vrouw van ongeveer 26 jaar zat op bed met haar rug tegen de muur. Met lege ogen staarde ze voor zich uit. Te verlamd hoogst waarschijnlijk van medicatie bleek later om een hand op te heven en een hand te geven. We hebben samen met mama haar tweeling broer en haar man gebeden voor haar. Later buiten heb ik aan haar man gevraagd als je wilt en kunt mag ik vragen wat er gebeurd is, zou je het willen vertellen hij gaf aan dat het te moeilijk was om over te praten. Dat het een lang verhaal was wanneer dit begon en dat als die zou beginnen met vertellen hij zou breken en te emotioneel zou worden. Ik en de andere vrijwilliger hebben geld daar gelaten voor haar medicatie. Er was uitgelegd dat zonder medicatie ze erg agressief was en haar man niet op bezoek kon komen. Dit jonge stel blijkt drie kinderen te hebben van 5 3 en 1 jaar. Ik vraag me af of deze vrouw hier ooit beter word met zoveel medicatie en weinig behandeling. Mijn tijd was te kort om verder te gaan kijken voor de behandelingen hoe dit gaat. Later buiten heeft haar man ons bedankt en gezegd dat we gezegd waren voor al het goeds dat we doen.
Heftig dit verhaal om haar te zien om haar man te zien wanhopig niet te weten wat te doen. En haar tweeling broer te zien min of meer bang geworden van zijn zus niet te weten wat te moeten maar vooral de onwetendheid niet te weten wat er is en hoe er mee om te gaan.
Op school hier blijft het moeilijk om te werken door het herhaaldelijke slaan van volwassenen met een stick. Kinderen die na het weekend de klas in komen en zeggen dat ze hoofdpijn hebben. Die dan vervolgens een bult op hun hoofd hebben en vertellen dat dat het weekend thuis is gebeurd omdat ze geslagen zijn. Maar de lachende gezichtjes als je binnen komt de knuffels die je van ze krijgt helpen. Het is fijn om te zien dat ze het leuk vinden als ik kom en geen angst uitstralen net zoals naar de andere juffrouwen.

Maar nu even iets anders natuurlijk zijn er ook meer leuke dingen hier! Het laatste weekend zijn we met een grote groep vrijwilligers op safari geweest want ook hier is weekend gewoon een vrij weekend! Morgen mijn laatste dag op school samen met een andere vrijwilliger trakteren, wat cadeautjes voor de klas, taart eten met alle kinderen en vooral heel veel lol met ze maken. Morgen middag naar een ander weeshuis om ook hier dezelfde hoeveelheid eten te doneren als eerder. Vanuit Ghana is nu van het gedoneerde geld een elektricien bezig in de school. En morgen avond mijn laatste avond hier met 15 vrijwilligers gezellig een drankje gaan doen (de economie hier mag natuurlijk ook geholpen worden) en dan zaterdag naar het vliegveld dan zit mijn reis erop van elf weken!

Nogmaals dankjewel allemaal voor de donaties en de geweldige dingen die ik daardoor hier heb kunnen doen!