Donderdag 19-01-2017

Vandaag begon als een gewone werkdag. Om zes uur opstaan om zeven uur ontbijten en om kwart voor acht naar het werk toe. Op het werk kom ik er steeds meer achter dat ik nogal moeite heb met de manier van omgaan met de kinderen in het ziekenhuis. Ik spuit dan ook niet bij de kinderen. Zonder tekst en uitleg worden ze over de knie gelegd en vastgehouden. Zodra ze over de knie worden gelegd weten ze al dat het foute boel is. Er word niets aan ze uitlegt en hoe harder ze huilen hoe bozer de moeder en het personeel word. En hoe meer ze tegenspartelen hoe strakker en door meer mensen ze vastgehouden worden. Omdat ik geen twy spreek en me verder niet wil bemoeien met de opvoeding heb ik aangegeven geen kinderen te spuiten. Ookal maakt het ze beter. Het was erg rustig samen met de andere twee vrijwilligers uit Engeland hebben we gevraagd of het oké was dat we tot twaalf uur zouden werken. Tuurlijk vonden ze dit goed want werkdruk of verplichtingen liggen hier net even anders dan bij ons. En zolang je overlegt en niet gewoon wegblijft zijn zo’n dingen geen probleem. We besloten naar sunflower beach te gaan. De kinderen hier hadden wel eens verteld dat het niet ver was lopen maar drie kwartier….. is ook niet zo ver maar met 37 graden in de zon is dat voor een blanke een ander verhaal. We spraken om half twee af en namen een taxi in het dorp deze koste ongeveer 2,20 euro en het was tien minuten rijden. Ok konden we deze kosten nog eens delen met zijn drieën. Eenmaal aangekomen op een verlaten strand met een barretje iets verder in het gras en wat kamers om te huren (overigens gewoon Nederlandse prijzen, ja een Duitse eigenaar blijkt). Wat te drinken en op een bedje gaan liggen. Heerlijk even een paar uur geen gillende mensen kinderen mensen die aan je zitten muziek of gezang van de kerk om je heen. De kerk is trouwens overal en nergens en iedereen zingt en klapt dan uit volle borst mee. Even gewoon heerlijk rust. Er kwamen wel steeds mensen over het strand gelopen na een stukje gelopen te hebben werd het duidelijk. Met ongeveer zestig mensen stonden ze steeds een vis net binnen te halen. De vrouwen renden dan de zee in om zoveel mogelijk vis te pakken als hun kom vol was liepen ze naar de markt en de stad om het te verkopen. Het zee water is hier hetzelfde als in Nederland afval er in en naar een paar meter kan je niet meer de bodem zien maar toch heerlijk. Om vijf uur wat gaan eten, want laat thuis komen dat is hier na acht uur valt niet onder het normaal. En zeker weten ze hadden een cheeseburger en friet heerrlliijjkk was dat! ’s Avonds een paar uurtjes zonder stroom maar met een zaklampje en een kaars red je je hier prima voor die paar uur. En tenslotte gewoon wat vroeger naar bed.

Voor boodschappen hoef je hier niet de deur uit meestal komt er om de dag wel iemand met een hoop fruit en groenten, vis of andere dingen langs om te vragen of je iets wil kopen. Laatste week kwam er iemand met vis en iemand met inktvis. Deze worden dan gekocht en ter plekke schoongemaakt. Of ik daar nu meer honger van krijg nee niet altijd. Maar het is geweldig om te zien hoe dit gedaan word. In de foto’s zal ik er een foto van bijvoegen. Na het schoonmaken word het ingevroren. Ofja gevroren mijn zakjes water om te drinken zijn naar drie dagen nog niet bevroren maar hier ligt ook alle vis en kip in.

Vandaag met een van de collega’s gepraat over de kinderen sommige kinderen die borstvoeding krijgen en gedragen worden lijken me zo groot. Het blijkt dat kinderen hier meestal tot hun twee borstvoeding krijgen soms zelf nog wel wat langer. Ongeveer tot de drie en half jaar worden kinderen op de rug gedragen. Waarom werd me niet echt duidelijker waarschijnlijk is dat hier gewoon normaal en word daar verder niet over nagedacht. Het gekke vind ik ervan dat elk kind dat zonder mopperen of huilen accepteerd. Bij ons in nederland zou een kind van drie jaar waarschijnlijk gaan huilen en krijsen als hij of zij vijf uur lang bij zijn of haar moeder op de rug zou moeten zitten. Ik denk dat de kinderen dat hier gewoon gewend zijn. En bij huilen en vervelend gedrag krijgen kinderen op hun donder en worden soms geslagen. Misschien is het ook wel een stukje angst. Angst wat ze hier respect noemen.

Wel kunnen hier alle kinderen naar school je hebt betaalde scholen en gratis scholen. Al zal hier vast wel een verschil in zitten. Toch zijn er nog genoeg kinderen die niet naar school gaan. Dit is omdat ouders het nut er niet van inzien, kinderen moeten leren werken niet leren schrijven want daar verdien je geen geld mee. Gelukkig worden dit steeds minder kinderen en gaan er meer naar school toe.

Ik had een paar wandelschoenen, gympen, en slippers bij. Na twee weken heb ik alleen maar mijn slippers en wandelschoenen aangehad. Mijn gympen waren gewoon wit met blauwe sport schoenen. Na een avondje met de kinderen buiten te hebben gezeten en het over kleding en schoenen te hebben gehad bleek de jongen Emmanuel dezelfde maat als mij te hebben. Eerst had hij mijn slippers aangehad en ik zijn roze crocs. De kinderen zijn zeventien maar vinden echt andere dingen leuk dan de kinderen van zeventien in Nederland. Nadat iedereen elkaars schoenen had gepast heb ik die witte sportschoenen gepakt. Als ze zouden passen en hij vond ze mooi dan mocht hij ze van me hebben. De meiden hebben beide drie maten kleiner. Ik heb zeven knuffels gekregen en er is vijftien keer dankjewel gezegd maar passen deed hij niet. Even later ben ik ook twee paar sokken gaan pakken. Hij heeft ze meteen gepast toen. De volgende ochtend ging die er mee naar school. Toen hij terug kwam heeft hij een half uur verteld over hoe goed hij er mee kon basketballen!

Vrijdag avond afscheid van twee vrijwilligers bij het weeshuis hier in het dorp. Nu gaat niet iedereen daar heen maar aangezien ik de vrijwilligers kende van de weekenden en wat gezellige avonden waren we ook uitgenodigd. Een hoop muziek heel veel eten en gedanst te hebben met zeker 50 kinderen afscheid genomen. Maar zeker was het een geslaagde avond. En dat dansen ja dat zit echt in de genen.

Zaterdag op naar Krokobite. Een strand waar het net Jamaica lijkt. Heel veel reggae muziek trommels mensen die dansen op het strand dreadlocks kleuren en spelende kinderen. Super leuk om hier te zijn druk maar gezellig. Eerst een lunch waar je vervolgens twee uur op vier broodjes wacht wat zelfs hier lang is. Vervolgens zat er schimmel op het brood maar na 2,5 uur hadden we een heerlijk broodje. ’s Avonds gaan eten in een tuin met een Italiaanse eigenaar, ik geloof niet dat ik in Nederland ooit zo een lekkere pizza heb gegeten als daar. Later die avond een strand feestje gehad erg gezellig maar wat kunnen die mannen vervelend zijn haha. Gelukkig houd iedereen elkaar in de gaten. En het voordeel is hier als je nee zegt accepteren ze dat wel. In de ochtend om tien uur aan de drank gaan op welke dag dan ook hoort er hier ook bij. Hier kwam ik achter nadat ik om elf uur een man tegen kwam die gezellig met me mee liep maar ongelofelijk naar drank stonk. Later heb ik dit in mijn gast gezin gevraagd. Het fijne is dat ik hier alles kan vragen wat ik wil weten. Na een tweede heerlijke dag strand en wel wat regen naar huis en naar bed na een vermoeiend maar leuk weekend.

Maandag begon als een gewone werkdag. In de middag ben ik mee naar de school geweest waar ik vanaf volgende week begin voor drie weken. Erg leuk lijkt het me. De klas waar ik ga helpen zijn de meeste kinderen zeven jaar. Toen ik aan kwam waren de kinderen net buiten voor de lunch. Maar ik weet zeker dat na twee minuten alle kinderen mijn naam wisten. In de avond ben ik bij twee andere vrijwilligers geweest. Of ja daar wilde ik heen gaan maar in het pikkie donker is het nogal lastig welk huis het ook al weer was. Drie jongens kwamen naast me lopen en vroegen waar ik heen ging. Uit proberen te leggen dat ik aan het zoeken was in welk huis de andere vrijwilligers zaten. Meteen boden ze aan om mee te lopen en me de weg te wijzen dit hebben ze gedaan! Eeuwig dank voor de hulp want ik geloof dat ik alleen het nooit had gevonden. Toen ik weer naar huis ging zijn ze met me meegelopen ze vonden het nogal gevaarlijk dat ik alleen ging. Wat mij betreft was het niet nodig ik heb me hier eigenlijk nog niet onveilig gevoeld. Gelukkig maar.

Dinsdag middag na het werken in het ziekhuis weer naar de school toe. De juffrouw heeft drie kinderen. Een jongen van zeven die bij haar in de klas zit een meisje van vijf die in een andere klas zit en een baby van negen maanden. In het ziekenhuis en ook op de school nemen de moeders de kinderen die niet op school zitten gewoon mee. In de les zijn we met de kinderen naar buiten gegaan, het onderwerp was water. Het vieze water in de put een een zakje met schoon drinkwater. De verschillen benoemd en waar je op moet letten voor je water drinkt. Ook hebben we het gehad over alle dingen waar water vandaan komt en waar we het voor gebruiken. Er was een kindje met een touwtje aan het spelen. Toen de juf (Alice) dit zag werd het afgepakt want hij moest opletten. Alle kinderen mochten naar hem wijzen en zeiden schaam je. In mijn ogen is dit niet de beste aanpak maar ik dacht bij mezelf altijd beter dan slaan. Ook zitten er drie wat oudere kinderen in de klas, twee van twaalf en een van tien schat ik. Deze kinderen zijn dan nooit naar school geweest voordat ze bij moms care kwamen wonen of hebben een leer achterstand met wat voor reden dan ook. Wat me vooral verbaasde als de juffrouw weg is dat het meisje van de twee oudste in de klas de jongere kinderen van zeven slaat. Zo hard slaat dat ze moeten huilen en een uur later nog steeds pijn hebben. Ik wil nog gaan vragen wat er normaal is op de school en niet maar weinig tijd voor gehad helaas.

Woensdag ochtend heb ik gewerkt en in de middag ben ik naar een markt en winkels geweest ongeveer 2,5 uur was het rijden. Hier heb ik spullen kunnen kopen voor het ziekenhuis. Ik heb een hoop nieuwe lakens voor de bedden op veel zaten bloed vlekken en werden niet elke dag verschoond. Mensen blijven hier niet ’s nachts maar overdag word er regelmatig gewisseld van een patiënt. Ook heb ik een hoop tape kunnen kopen om de infusen te fixeren thermometers watjes en handschoenen zodat ze weer een tijdje vooruit kunnen! Twee apotheken half leeg. Ze waren er super blij mee!!!

Dankjewel allemaal voor de donaties op naar het volgende goede project!