Aankomst in het gastgezin na 3 uur in een busje niet dat het zoveel kilometers zijn maar even geld halen bij de bank wat overigens een andere richting op is, even wat fruit kopen even stoppen om hallo te zeggen en hooguit vijftig rijden met uitzonderingen door alle gaten in de weg. Eenmaal aangekomen mijn kamer gewezen gekregen. Twee bedden op poten van steigerplanken, geen ramen maar wel een soort hor en betongaas. Maar wel een spijker om mijn klamboe aan te hangen een lamp en een ventilator. Eindelijk mijn tas kunnen uitpakken want zoeken in een prop volle tas valt niet altijd mee. Om 12 uur was er lunch voor me gemaakt. Iets met vis en een vervangen voor aardappels van een soort deeg. Niet veel gegeten het was nou niet echt lekker maar wel typisch Ghanees. Daarna zou Grace komen om me het ziekhuis te laten zien en te betalen voor een aantal weken. Om half vier nog geen Grace gezien. Met Mary gepraat een meisje van 17 dat hier veel doet en omdat ik kwam een aantal dagen niet naar school ging. Grace kwam om vier uur thuis en we zouden de volgende dag naar het ziekenhuis gaan. Er blijkt ook een Zweedse jongen hier te zijn hij is leraar engels op een school in dit dorp. Heb hem s ’avonds ontmoet wel een aardige gast maar smekt onder het eten alleen maar. s ‘Avonds had hij met de kinderen een discussie over het geloof. In bijna heel Ghana zijn ze christen en redelijk streng gelovig. Om vier uur kwam Grace ze blijkt het hoofd te zijn op de school bij het weeshuis. Ze vertelde dat we de ochtend erop donderdag ochtend dus wel naar het ziekenhuis zouden gaan. En mijn werk zou starten om acht uur. Na een nachtje redelijk goed geslapen te hebben om 8 uur klaar ontbeten en wel om half 10 gingen we dan. In de ochtend was hier een meisje van ik schat twintig met een kindje een jongen. De kleinzoon van Grace. Hij was 8 maanden en had vieze kleren aan. Er werd een tasje kinderkleding tevoorschijn gehaald het meeste was roze of veel en veel te groot. Het heb het kindje een ballon gegeven en in de middag 2 nieuwe broekjes voor hem gekocht in de stad. Alle kinderen en sommige volwassenen hebben een ketting om hun middel. Soms ook armbanden om hun benen of armen te hoogte van de ellenboog of knieën. Hier geloven dat dat helpt om je lichaam goede vormen te geven. Ook zijn alle jongens besneden en hebben meisjes in hun eerste week al oorbellen. Dit doen ze dan ook in het ziekenhuis. De kleine jongen werd aan me gegeven en we stapte in de auto om naar het ziekhuis te gaan. Grace is nogal een “flinke” vrouw daardoor kan ze niet die tien minuten lopen naar het ziekenhuis. Ik denk dat het ongeveer een kilometer is. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis en even gewacht te hebben mochten Grace en ik bij de “chief” komen de dokter en de baas van het ziekenhuis. Nadat er een grote bruine envelop was overhandigd waar ik me nog steeds van af vraag wat er in zat waren we klaar en mocht ik in de wachtkamer gaan zitten. De “chief” ging even naar huis om om te kleden. Hier heb ik vervolgens vol bewondering gekeken na wat er om me heen gebeurde. Mensen die wachten wachten en nog eens wachten, hun dossier ophalen bij een loket en vervolgens weer wachten. Na anderhalf uur werd ik naar een kamertje gebracht waar de controles zoals bloeddruk meten tempratuur opmeten en wegen werden gedaan. Dit met maar liefst 4 verpleegkundige. De controles werden bij iedereen opgeschreven in het dossier sommige met en zonder briefje van een kladblok weg gestuurd. Dit briefje blijk een briefje te zijn voor bloed te prikken. Er word geprikt op malaria tyfus en een stukje algemeen bloedbeeld waaronder ijzergehalte. Daarna mogen ze bij de dokter komen, hij kijkt naar de bloed uitslagen en de controles die eerder zijn gedaan. Er word in een groot boek geschreven wie er is geweest de leeftijd en woonplaats want geboorte datums kennen ze hier niet. De leeftijd is altijd wat de patiënt zelf denkt, al is dit in heel Ghana zo. Daarna kunnen ze medicijnen ophalen en komen terug naar de “zusterpost” het kamertje van de controles. Cliënten brengen hun eigen medicijnen mee, deze worden toegediend. Als ze vloeistoffen krijgen via een infuus zijn er wel bedden een vrouwen kamer met vijf bedden en een mannen kamer met vier bedden. Dit zijn aparte kamers. Medicijnen worden toegediend. Infuus gaat eruit en patiënten gaan naar huis. Natuurlijk heb ik dit niet allemaal op mijn eerste dag ontdekt heb hier een dag of vier over gedaan. Mijn eerste dag was op donderdag het was erg druk weinig tot geen tijd voor vragen en maar gewoon proberen te begrijpen. De dingen die je in je handen krijgt maar gewoon uitvoeren. De infusen prikken en kinderen onder de 2 á 3 jaar laat ik nog even achter wegen. Vrijdag was het rustig wat meer tijd voor vragen, om rond te kijken en dingen te gaan snappen. De collega’s zijn overigens erg aardig gezellig en behulpzaam maar wat ze hier met vier personen doen moeten wij in Nederland doen eigenlijk met een half persoon. Het water word buiten gehaald met een emmer en binnen in een ton gedaan waar een kraantje aan zit. Daaronder staat een tafeltje met een gat erin waar een afwasteiltje in hangt. Hier kan je je handen wassen het is even anders, maar het werkt wel. Desinfectans hebben ze ook voor je handen en voor wondjes. Iedere persoon heeft een eigen schone naald maar op het moment dat het niet in een keer goed gaat wat regelmatig voorkomt gebruiken ze wel weer dezelfde. De ampullen hebben geen breeklijntjes op stipjes en gaasjes zijn erg kostbaar. Je bind de verpakking van de spuit om de bovenkant van de ampul heen houd dit op de zijkant van een karretje en slaat dit met een schaar kapot. Ja bij mij ging het een keer fout maar het is wonderbaarlijk dat het niet vaker fout gaat. Donderdag middag na mijn eerste werkdag was ik om een uur terug bij mijn gast gezin. Vaak word er als lunch noodels voor me gemaakt. Dit is wel lekker alleen blijft het probleem dat ik met 37 graden niet zo van pittig en warm eten houd maar daar wen ik vast wel aan. Brood vinden ze hier namelijk geen maaltijd. In de middag heeft Mary het meisje van 17 mij het stadje laten zien en het strand waar ik heen kan lopen. Op 45 minuten lopen afstand is er wel een ander strand waar ook een eet tentje zit maar dat laat ze me nog zien. Het eerste deel van het strand was er vies veel vissersboten en ongelofelijk veel kinderen. Stukje verderop nog steeds veel kinderen maar daar kan je gewoon lekker op het zand gaan zitten. Hoe langer ik door de stad heen liep hoe meer ik besefte hoeveel kinderen er waren want allemaal zeggen ze hallo en vragen ze hoe het met je gaat, het liefste willen ze ook nog een hand en een knuffel. Mary zei tegen me dat ik rijk was. Ik heb proberen uit te leggen hoe dat zit in Nederland dat het daar anders is en dat ik daar niet zomaar alles kan kopen wat ik wil.

Iedere avond kookt Grace de kinderen doen het in de middag en voor het ontbijt doen ze het soms samen maar iedereen moet helpen. Grace zit buiten aan een blauw plastic tafeltje en snijd daar de dingen op, die de kinderen brengen. De kinderen moeten helpen elke keer als Grace roept vanaf haar slaapkamer huiskamer (waar de kinderen bijna nooit zijn) of als ze buiten zit moeten ze meteen komen. Geen een van de 3 kinderen of andere volwassenen die hier leven of zijn reageert niet. Iedereen doet wat hem gevraagd word. Maar waar ik gebleven was als Grace kookt aan haar tafeltje brengen de kinderen een zwart barbecuetje met kolen die ze op de binnenplaats aan maken. Hier is geen rooster op maar gaat de pan op en daar word op gekookt. Wel gaat ze iedere dag naar haar werk door de week ze is het schoolhoofd op de school bij Mom’s care het weeshuis waar ik de laatste twee weken als ik in Ghana ben heen zal gaan.
Op vrijdag avond heeft … tegen mij verteld van zeventien. Ik heb vandaag op school een kaart van Ghana gezien maar Senya Beraku is veel groter. Hoezo dan heb ik hem gevraagd. Ghana is maar een blaadje en Senya Beraku kan ik veertien uur in rondlopen zonder dat ik eruit loop. Dit is een jongen die vanaf zijn elf jaar naar school gaat 5 dagen in de week en die het erg leuk vind om te leren. Heeft in die zes jaar leren lezen schrijven rekenen en engels geleerd maar dit kon hij niet begrijpen. Na de oppervlaktes opgezocht te hebben en ook die van Nederland kon hij het wel begrijpen. In eerste instantie dacht ik dat die een grapje maakten want dat doen ze hier heel de dag maar dat bleek niet het geval. Later zijn ik Grace Albert (de zoon van Grace) en Harold (de andere vrijwilliger) wat gaan drinken dicht bij Mom’s care met de vrijwilligers van daar. En hebben de plannen van het weekend doorgenomen.

WEEKEND!!!

We Albert en ik zouden zaterdag ochtend om zeven uur bij Mom’s care zijn om 5 andere vrijwilligers op te halen met het busje wat gehuurd was. Dit zijn vier meisjes uit Zweden en een uit Noorwegen. Om zeven uur stond ik klaar uiteindelijk vertrokken we om 7:56 want dat is tenslotte nog steeds zeven uur en geen acht. Na om half 9 ingepakt en wel vertrokken te zijn zouden we wachten op een chauffeur die bij het busje hoorde en dus ook met ons mee zou gaan. Na hier ongeveer drie kwartier gewacht te hebben besloten Albert en Jenny dat we zonder hem gingen. Ongeveer op de helft van de trip van twee uur was de eerste vrijwilliger ziek (elke vrijwillger schijnt in het begin een of twee dagen ziek te zijn) en hadden we pech met de bus. Telkens werd de olie te heet. Bijvullen met water vraag me niet waar dat dan in gegooid word weer 2 kilometer rijden en op nieuw bijvullen. Er werd iemand bij gehaald die een kannetje olie haalde en wat aandraaide en we dachten weer te kunnen rijden. Toen we stonden te wachten werd er naast ons een hondje aangereden op straat. Waarschijnlijk had hij een gebroken poot maar meer inwendig letsel zou met niet verbazen. We zijn naar de hond toegelopen om te gaan kijken. Hij lag inmiddels dicht bij een huisje. Bewoners uit het dorpje kwamen naar ons toe en beloofde de eigennaar te gaan zoeken. Dit alleen maar dat de hond uit zijn lijden verlost zou worden. Maar helaas in het volgende dorpje ging het weer mis. Ook hier werd er weer iemand bijgehaald die stapte mee in de bus. Als we heuvel op reden ging de motor aan en heuvel af ging de motor uit. Dit busje is van het plaatselijke voetbalteam en Mom’s care. Hier gaan ze mee trainen naar wedstrijden en nemen de kinderen mee naar het strand. Bij een soort van tol poortje viel het busje stil en deed niets meer. We zijn uit de bus gestapt en gaan duwen en rond bij de benzine pomp en het busje liep weer. Het scheen niet ver meer te zijn Cape Coast. Nu is de afstand in kilometers voor in nederland niet ver met een goede auto over een snelweg, maar met een busje met 550.000 op de teller over zandpaden ligt dit toch even anders. Het laatste stuk gelopen te hebben. Busje naar de reparateur gebracht te hebben. En 4 uur over gedaan te hebben maar hopen dat het busje morgen op zondag gemaakt is. Als eerste hebben we Cape Coast castle bezocht wauw wat indrukwekkend wat daar gebeurd is. Daarna zijn we gaan eten bij Oasis beach resort. Eindelijk europees eten dingen zoals pizza pasta en burgers. Na een week eten wat wel te doen is maar niet echt lekker is was dit heerlijk. Daarna zijn we naar Kakum gegaan in het regenwoud over touwbruggen gelopen op 45 meter hoogte. Zo gaaf om te doen en te zien. Hier zijn we met een taxi naar toe gegaan vier op de achterbank en een voorin. Dit is niet fijn over een hobbelende weg met een meisje wat moet overgeven maar oké niet erg je moet er iets voor over hebben. Het was de moeite waard uiteindelijk om zeven uur terug te komen bij Oasis. Daar lekker wat gegeten en gedronken en om acht uur naar bed. Dit is hier heel normaal. De volgende ochtend met zijn allen ontbeten, even gewinkeld een mini olifantje gekocht en een tas. Bikini aan en voor een paar uurtjes op het strand. Het was bewolk maar 34 graden dan is dat niet erg lekker een boek liggen lezen op een strand bedje. Om drie uur gingen we terug een ander busje een andere chauffeur want het busje kon niet gemaakt worden er was niet genoeg geld op het moment. Bij terug komst moesten we nog avond eten. Ik heb aangegeven je hoeft niet voor me te koken geef mij maar gewoon wat brood. Vol bewondering en ongeloof keken ze me aan want brood is hier geen maaltijd. Maar ik mocht het eten als ik er op stond. In de avond met Albert gepraat de eigenaar van het busje. Hij kwam 800 cedis te kort om het busje te laten maken. Jenny had hem al 200 cedis gegeven maar dit was nog niet genoeg. Ook ik heb van het geld van de donaties kunnen bijdragen aan de reparatie van het busje zodat de kinderen weer naar het strand kunnen en het voetbal team weer kan voetballen.

Maandag 16-01-2017 weer aan het werk een ongelofelijk drukke dag in het ziekhuis een uur langer gewerkt dan de dienst duurt maar het was gezellig en druk dus waarom niet. En twee nieuwe vrijwilligers in het ziekenhuis uit england. Een meisje die een week zal blijven en een jongen die vier weken zal blijven. Tot nu toe was ik de enige vrijwilliger. In de middag ben ik met de kinderen meegelopen om water te gaan halen. Dit doen ze elke twee al 3 dagen ze lopen dan met drie op en neer en lopen alle drie drie keer het is ongeveer 100 meter lopen. Ik mocht niets dragen maar heb geholpen met water uit de put halen. Dit met een jerrycan met gaten erin maar het werkt prima. Zoveel kinderen allemaal na school aan het werk water halen de afwas doen vegen koken en voor de oudste in het huis ongelofelijk hard lopen. Daarna mijn kleding gewassen ja met de hand op de grond precies zoals ze het hier doen. Niet slecht voor een eerste keer vertelde Mary. Dinsdag gewerkt, ik begin de gang van zaken iets beter te snappen. Ik mocht bij de dokter zitten en in het boek de namen schrijven en wat iemand had. Nu spreken ze onderling Twy en een hoop medische termen in het engels met een accent kon ik niet bijhouden. Conclusie niets voor mij dus. In de middag kleding opgevouwen en kids geholpen met afwassen en schoonmaken. Woensdag tot halfdrie gewerkt. Er waren 3 vrouwen op een andere kamer net bevallen even bij de babytjes gekeken en geknuffeld en toen weer verder gegaan. Onder werktijd moest ik naar het toilet. Ja dan moet je naar huis lopen dus tien minuten heen lopen en tien minuten terug voor een plasje. Maar niemand die zich daar druk over maakt het is de normaalste zaak van de wereld hier. Toen ik thuis kwam waren de kids bankoe aan het maken bijzonder hoe dit gebeurd. S’ avonds kreeg ik dit te eten de eerste keer dat ik iets echt niet op heb gegeten en om iets anders heb gevraagd. Ze doen niets anders dan de hele dag eten voor je maken borden vol. Heb brood gekregen en toch voldoende gegeten.

Tot zo ver!